Vooral als je in de rouw bent doordat iemand overleden is door zelfdoding merkt je dat niet iedereen in je omgeving, buren, collega’s en zelf naaste familie daar hetzelfde of even tactisch mee omgaan. Sterker nog, vaak merk je aan hun gedrag dat ze zich er geen raad mee weten. Sommige vermijden je daarom, dat merk je heus wel.
Dan zijn er ook, goed bedoelde maar voor jouw, kwetsende vragen of opmerkingen.
Zoals: “Zag je het echt niet aankomen?” “Je moet je niet schuldig voelen hoor!”
“Wat gemeen om jou, of de machinist, zoiets aan te doen!”
“Wat een egoïst zeg!”
“Heb je het al een plekje gegeven?”
“Na het eerste jaar gaat het wel beter hoor.”
Gelukkig zijn er steeds meer boeken die helpen en tips geven hoe je als omgeving om kunt gaan met en reageren op iemand die met het verlies van een dierbare te maken heeft.
Elke nabestaande gaat er op een eigen manier mee om. En dat recht hebben ze natuurlijk ook. Toch kan jij je erg eenzaam voelen als je aangeeft op zijn sterfdag of met Kerst iets gezamenlijk te willen doen en de een na de ander daar afwijzend op reageert met bijvoorbeeld: “daar heb ik niet zo’n behoefte aan, ieder verwerkt het op zijn eigen manier.” Of “ik heb niet zo’n zin in dat verdrietige gedoe tijdens de Kerst.”
Als het al wat langer geleden is komt het voor dat iemand botweg zegt: ”Ben je daar nu nog steeds mee bezig, ik dacht dat je er nu wel overheen zou zijn, het is al zó lang geleden.”
Terwijl het voor jou nog steeds zo vers is, jij hebt er dagelijks mee te maken. Meerdere keren per dag wordt je er mee geconfronteerd en laait je verdriet weer op. Het is voor jou onbegrijpelijk dat een andere je dan vraagt of je er nou nog steeds mee bezig bent? Daar wordt je dan nog verdrietiger van.
Het maakt dat jij je vaak onbegrepen voelt en alleen met je verdriet. Ook boos: “Snappen ze het dan niet?” “Hoe kunnen ze zo bot zijn?”
Herken jij dit?
Voel jij je onbegrepen en gekwetst door de reacties uit je omgeving? Voel jij je daardoor erg alleen in je gemis en verdriet?
Toen ik zelf geconfronteerd werd met het overlijden van mijn man door zelfdoding heb ik een manier gevonden om met de pijn, die dit soort opmerkingen teweeg bracht, om te gaan. Daardoor merkte ik dat ik door dit soort opmerkingen minder gekwetst werd. Het raakte me niet zo erg, ik kon er doorheen kijken en zien dat het meestal de onmacht van die ander was.
Ik merkte dat ik dat soort opmerkingen van me af kon laten glijden.
Zou jij dat ook wel willen?
Het is een belangrijk onderdeel van het Bewust Rouwen Traject van De Derde Boom. Dit helpt jou, als rouwende, om het effect van deze opmerkingen af te zwakken.
Tijdens een gratis Luisterend-Oor Skype sessie van 20 minuten luister ik naar jouw ervaringen én kan ik je gelijk al leren hoe je jezelf sterker kunt maken waardoor dit soort opmerkingen je minder uit je evenwicht brengen. Dit maakt het rouwproces, in ieder geval wat dat betreft, wat lichter.
[Meld je hier aan]
De mythe : Na een jaar wordt het beter.
Hebben ze jou dat ook verteld, als troost: ‘Let maar op. Als dat eerste jaar maar eens voorbij is. Als je alles de eerste keer zonder hem/haar mee gemaakt hebt, dan wordt het vanzelf makkelijker?
Vandaag is het zijn verjaardag
Hij is geboren op 8 november 1951.Dat betekent dus dat hij vandaag 70 jaar geworden zou zijn.Ik ontkom er niet aan om te fantaseren en ik geef me er aan over.Hoe zou hij nu zijn? Dan ga ik er het liefst van uit dat hij zijn probleem, wat zo’n grote rol gespeeld heeft bij de beslissing die hij genomen heeft om uit het leven te stappen, overwonnen heeft.Wat zouden we vandaag doen? Maandag was gezien ons beider horecaverleden altijd een dag dat we samen vrij waren en wat leuks gingen doen. Dat zouden we vandaag zeker ook gedaan hebben. Naar een stad, ergens koffie drinken, wat eten. Ach, ik stop maar met fantaseren. Wat ga ik echt doen vandaag?
Rouwen is ook loslaten.
"De bomen staan op het punt ons te laten zien hoe mooi het is om dingen los te laten zonder de wortels te verliezen".
Keerpunt in mijn rouwend leven.
Gisteren was ik in Beekse Bergen met een goede vriendin. Een beetje melig namen we selfies met op de achtergrond een moeder neushoorn met haar zoon.
10 jaar later
Nog een paar dagen en dan is het precies 10 jaar geleden dat mijn man Peter vond dat zijn leven te zwaar werd en jij eruit stapte. De eerste paar jaar was ik de hele maand augustus de hele film van de dagen voorafgaand aan Peters sterfdag aan het terugspoelen. Inclusief de gebeurtenissen van maanden ervoor die al een opmaat waren naar die fatale dag. Wat een zelfkwelling en wat een hel was het elk jaar weer.Totdat ik een blog las van Christina Rasmussen: ‘Don’t get on the Anniversary train.’ Die kan je nog steeds opzoeken maar dit is een uittreksel en mijn eigen invulling er van. De 'verjaardag' van de fatale datum vergelijkt zij met een grote zware trein die het perron nadert. Oud, log en met een hoop lawaai, daardoor weet je al van verre dat hij er aankomt. Op tijd en volgens schema. Jij wordt verwacht op die trein te stappen en die hele zware reis van station tot station alle uren van die dag weer mee te maken. Het duurt een eeuwigheid voordat hij morgen op zijn bestemming aankomt en jij kan zuchten: ‘zo, die dag hebben we weer overleefd dit jaar’Haar advies is om niet meer elk jaar op die trein te stappen. Ook al lijkt er geen andere manier om die dag door te komen dan deze trein te pakken. De jaarlijkse trein van de 'verjaardag' van je verlies. Ik herinner me nog mijn treinreis op die dag in de eerste jaren. Alles kwam weer terug. De diepte punten, de ruzies, mijn wanhoop, mijn vertrek, zijn wanhoop, zijn gezicht, het telefoontje etc.Wat een kwelling. Die treinreis elk jaar weer was geen pretje. Het ging allemaal over de sterfdag en de periode ervoor. En niet over de man die ik liefhad zonder zijn verslaving, leugens en bedrog.Dit had niets te maken met hem liefdevol herinneren. Totaal niet.Ik herdacht zijn ellende elke keer als ik weer op die ‘sterfdagtrein’ stapte. Dus na het lezen van haar blog werd het weer 28 augustus, de trein kwam er al aan. Al de herinneringen aan zijn dood en de maanden er voor begonnen zich al weer voor mijn ogen af te spelen nog voordat ik ingestapt was. Dus ik vroeg mezelf af of dit nou is waar ik elk jaar weer doorheen moet en is dit nou hoe ik me hem wil herinneren?Het antwoord was een hele luide NEE, luider dan de trein.Ik verliet het perron en rende weg. Waar ging ik in plaats daarvan naartoe?Ik ging naar zijn graf en branden een kaarsje. Ik zocht contact met mensen die hem gekend hebben. Haalde mooie, prettige, vrolijke herinneringen op. At een van zijn favoriete gerechten en ik glimlachte als ik zijn naam noemde. Ja, natuurlijk is het verdrietig. Ja natuurlijk zijn er tranen. Het is k*t. Het spijt me maar er is geen ander woord voor. Je hart zal zwaarmoedig zijn. Maar stap niet meer op die ‘sterfdagtrein’.Loop er van weg en vind de lucht, de maan, de zee. De herinneringen. Het pad. De viering. Aanstaande november zou hij 70 geworden zijn. Op zijn geboortedag ga ik ook naar zijn graf en terwijl ik een kaarsje aansteek bedank ik hem weer voor alles wat hij me aan vreugde en liefde gebracht heeft.Die trein, die rijdt niet meer voor mij. Ik sta niet meer te wachten op het perron.Sindsdien gebruik ik deze gedenkdagen als een reden, een excuus, om het leven van de man met wie ik gelukkige jaren gehad heb te vieren.Ja, het is triest en niet eerlijk en waarom koos hij niet voor een andere oplossing, maar die gedachtestroom brengt me weer terug op die trein. En dat is niet wat hij gewild zou hebben. Hij wilde juist dat ik vrij zou zijn. Niet gevangen in een trein met herinneringen aan de donkerste periode. Ik vraag je hetzelfde. Stap niet op die trein, het leidt nergens toe.Want: Ons herstel lig in de herinnering aan hoe ze hebben geleefd (in goed dagen), niet in hoe ze zijn overleden.GOED NIEUWS!
Vergeven na zelfmoord
Schuldgevoel is zo’n herkenbare emotie of gedachten als je iemand verloren bent door zelfdoding. Schuldgevoel omdat er als laatste ruzie is geweest. Schuldgevoel omdat het leek of er niets aan de hand was. Schuldgevoel omdat je het niet hebt zien aankomen. Schuldgevoel omdat je te laat was. Schuldgevoel omdat je niet door de façade die hij/zij opwierp heen hebt kunnen kijken. Schuldgevoel omdat je voor jezelf koos en de keuze van die ander daar een gevolg van leek.
Je moet het wel een plekje geven!
Veel nabestaanden krijgen het goed bedoelde advies: ‘je moet het wel een plekje geven’. Of enige tijd na het verlies: ‘heb je het al een plekje gegeven?’
Weer in evenwicht na zelfdoding partner
Het is voor mij dit jaar 10 jaar geleden dat Peter besloot niet meer te kunnen of willen leven.
Zou jij nog een keer met je overleden dierbare willen praten?
Een paar dagen geleden zag ik de documentaire Deepfake Therapy. Kort daarvoor hoorde ik voor het eerst hierover in een televisieprogramma.
Rouwdouwer
De rouw voor nabestaanden van zelfdoding is anders.
Het rouwen na zelfdoding van een naaste is zeer complex. Er zijn zoveel tegenstrijdige gevoelens en gedachten. Zo is er bijvoorbeeld medelijden met hem dat het zóver is gekomen dat hij dit gedaan heeft en daarnaast ook zo boos op hem dat hij dit gedaan heeft. Ik voelde me in de steek gelaten door hem en aan de andere kant was ik bang dat een van de redenen dat hij dit gedaan had was omdat hij zich door mij in de steek gelaten voelden. Een schuldgevoel.
Rouwdouwer
Rouwdouwers
Reactie plaatsen
Reacties