Keerpunt in mijn rouwend leven.

Gisteren was ik in Beekse Bergen met een goede vriendin. Een beetje melig namen we selfies met op de achtergrond een moeder neushoorn met haar zoon.

En opeens, zoals dat wel vaker gaat, schoot ik in mijn herinnering terug in de tijd, naar een andere selfie met een neushoorn op de achtergrond. Bij thuiskomst zocht ik die selfie gelijk op. Die staat in mijn mapje met foto’s van Namibië.

In 2014 was ik drie maanden in Namibië.

Na het overlijden van mijn man in 2011 raakte ik in een vrije val. Steeds meer brokkelde mijn leven af.

Het ene moment ging het de goede kant op met mijn leven en met mijn rouwen om P. en het volgende moment werd ik weer stappen achteruit geworpen. 2013 was zo’n jaar dat het, na een jaar van diepe rouw, weer goed leek te gaan. Ik had een baan, woonde op een mooie etage vlak bij het strand en mijn aanvraag voor schuldhulpverlening was in gang gezet. Er was eindelijk rust en regelmaat waardoor er ruimte was om de werkelijkheid van het verlies onder ogen te gaan zien.

Begin 2014 was alles weer weg. Mijn contract werd niet verlengd, de woning die aan de baan gekoppeld was moest ik verlaten en twee schuldeisers wilden niet meewerken aan de sanering.

Het is echt waar, als je de bodem hebt bereikt kan je alleen nog maar naar boven.

In april kwam er op Facebook een berichtje langs van een vriend die ik uit het oog verloren was. Hij woonden met zijn vrouw en 3 jonge kinderen in Namibië en zocht voor 3 maanden een au-pair/Nanny voor de kinderen. Toen mijn zus mij daar op wees en vroeg of dat niet wat voor mij was dacht ik in eerste instantie dat in mijn situatie dat niet mogelijk was. Toch ging ik dat uitzoeken. Ik kreeg uiteindelijk, met een aantal voorwaarden waar ik aan moest voldoen, toestemming van de instanties om 3 maanden het land uit te gaan.

Het is een keerpunt in mijn rouwend leven geworden.

Ten eerste merkte ik dat de fysieke afstand, een behoorlijke afstand als je zelfs op een ander continent bent, ook mentale afstand schept en dan is verhelderend. Geeft een andere kijk op de dingen.

Doordat de focus op het reilen en zeilen van dat gezin en de kinderen lag en ik meedraaide in het ritme van de familie, hoefde ik me nauwelijks bezig te houden met mijn eigen wel en wee. Daardoor kon ik ontspannen en ont-stressen. Meer dan af en toe op een mailtje reageren was niet nodig.

Die foto links is vanuit een Jeep gemaakt tijdens een safari.

30 km ten noorden van Windhoek (de hoofdstad) ligt het Wildpark Okapuka. Na een week of drie reed ik daar op een zondag in mijn eentje met de auto heen, voor een mini safari. Ik reed door een totaal andere wereld. Op de weg er naar toe zag ik tot mijn grote verbazing gewoon een groepje apen langs de kant van de weg zitten. Maar het allermooiste moment, wat ik nooit meer vergeet, was tijdens de ‘gamedrive’ in die Jeep. We reden door dat park, ik zag giraffen, neushoorn, antilopen, gazelles, krokodillen etc. in het wild en realiseerde me wát ik meemaakte. Ondanks alle ellende die bij mijn leven in Nederland hoorde zat ik toch maar mooi in een Jeep op safari in Afrika. Het markeert een keerpunt omdat ik me op dat moment realiseerde dat geweldige onverwachte gebeurtenissen mogelijk zijn en het weer goed zou komen en mijn leven natuurlijk weer glans zou krijgen.

Vanaf dat moment is het ook bergopwaarts gegaan.

De schuldsanering kwam rond, na een paar jaren afzien zou de lei dan weer schoon zijn.

Bij thuiskomst in Nederland kon ik binnen een paar weken een prachtig villatje in de Betuwe betrekken via een anti-kraak organisatie en ik vond al gauw weer werk.

Zo leerde ik me aanpassen aan een leven zonder P. Ik denk met liefde aan de vele mooie momenten met hem. In Afrika heb ik weer leren genieten van mijn leven. In het hier en nu komen er dagelijks nieuwe mooie herinneringen bij. Zoals een dagje Beekse Bergen met een goede vriendin.