Een paar dagen geleden zag ik de documentaire Deepfake Therapy. Kort daarvoor hoorde ik voor het eerst hierover in een televisieprogramma.
Deepfake is een techniek voor het samenstellen van menselijke beelden op basis van artificiële intelligentie. Het wordt gebruikt om bestaande afbeeldingen en video te combineren en over elkaar te zetten met een techniek bekend als generative adversarial network. De benaming "deepfake" ontstond in 2017. Bron Wikipedia
In de documentaire laten ze zien hoe deze technologie gebruikt wordt als therapie voor nabestaanden. Door gebruik van oude (film)opnames en een (stem)acteur maakt deze techniek het mogelijk om nog een keer met je overleden dierbare te praten.
Ik heb met verbazing en gemengde gevoelens naar deze documentaire gekeken. Ik vind dat geen goede manier en zou dat zelf ook niet willen. Ik moest gelijk denken aan Harry Potter. In de eerste film, ‘De steen der wijze’ ontdekt hij een spiegel waarin hij zijn ouders (weer) ziet. Het geeft hem zo’n prettig gevoel dat hij steeds weer terug gaat naar die spiegel. Het wordt een soort verslaving.
In de documentaire zegt een van de deelneemsters van te voren dat ze na deze ene keer misschien wel meer keer zou willen. Een ander zegt: ‘alsof ik weer opnieuw afscheid heb moeten nemen’. Dat lijkt me geen prettige ontwikkeling
In het begin als het verlies nog zo recent is kost het veel nabestaanden moeite de werkelijkheid van het verlies onder ogen te zien. Dat is juist zo belangrijk in het rouwproces. Zo’n Fake Therapy sessie helpt daar mijns inzien niet aan mee. Sterker nog ik denk dat het proces vertraagd wordt.
Het is bedoeld om het zo echt mogelijk te laten lijken. Je ziet in de documentaire ouders aan hun dochter, die overleden is door zelfdoding, vragen stellen. De wekelijkheid wordt even opzij geschoven. Ook al zeggen de deelnemers dat ze weten dat het niet echt is lijkt het me toch een “mind fuck”. Voor-de-gek-houderij.
Er zijn zoveel andere manieren zonder kunstmatig gemanipuleerde beelden waarop je nog afscheid kan nemen van je dierbare. Het blijft altijd een surrogaat, een “in de plaats van”. Het komt altijd voort uit jouw fantasie, jouw voorstellingsvermogen. Hoe dan ook en op wat voor manier zal je toch een vorm van afsluiting moeten vinden als je door wilt met jouw leven. Wat ik zelf een mooie term vind is “afhechten”. Zoals je bij een haak-, brei- of borduurwerk de losse draadjes afhecht. Waarna je iets moois hebt wat je altijd kan blijven koesteren.
Wat zou je kunnen doen:
- Schrijf een brief, een afscheidsbrief van jou naar hem/haar. Alles wat je nog kwijt wilt, nog wil zeggen. Of wilt vragen.
- Verplaats je in hem/haar en schrijf dan een afscheidsbrief aan jou. Laat in je op komen wat je onderbewuste je ingeeft.
- Ga voor de foto van hem/haar staan en buig. Voel wat dat met je doet. Zeg: ‘ik buig voor jou lot’. Dit zou ook als onderdeel van een Opstelling kunnen zijn begeleid door een Systemisch Coach.
- Voer een denkbeeldig gesprek. En laat de antwoorden uit jouw onderbewuste komen. Jij kende je dierbare overledenen beter dan een onbekende acteur.
Je kunt dit alles zelf doen of onder begeleiding van mij als onderdeel van rouwverwerking therapie.
Reactie plaatsen
Reacties