De mythe : Na een jaar wordt het beter.

Hebben ze jou dat ook verteld, als troost: ‘Let maar op. Als dat eerste jaar maar eens voorbij is. Als je alles de eerste keer zonder hem/haar mee gemaakt hebt, dan wordt het vanzelf makkelijker?

Ik hield me hier toch wel een beetje aan vast dat eerste jaar. En jij?

Een heel jaar lang allemaal eerste keren zonder hem/haar.

Jouw eerste verjaardag zonder. Zijn/haar eerste verjaardag zonder. Álle verjaardagen van familie en vrienden, zonder hem.

De eerste feestdagen zonder. Jullie trouwdag, voor het eerst zonder hem/haar. Je eerste vakantie zonder hem/haar.

Een vriendin nam mij in het eerste jaar, net na kerst, mee naar La Palma. Heel lief bedoelt, als afleiding om maar niet thuis te hoeven zijn met oud en nieuw.

Maar het was juist enorm confronterend. Het toonde me de rauwe werkelijkheid van het verlies. Hij was constant in mijn gedachte. Ik was alleen maar aan het vergelijken hoe het zou zijn geweest met hem, in plaats van met deze vriendin. Niks afleiding. Het gemis was juist in alles aanwezig.

Zo gaat langzaam dat jaar, voornamelijk in een roes, voorbij. En je denkt: ‘als dat eerste jaar maar voorbij is dan wordt het makkelijker’.

Heb jij ook van die momenten waarop je denkt:  ‘Zo, nou weet ik het wel hoe het is zonder jou. Kom nu maar weer terug’?

Waarop vervolgens de realiteit als een bliksem in slaat. Hij/zij komt niet meer terug!!!

HIJ/ZIJ. KOMT. ECHT. NIET. MEER. TERUG!

Hoe meer dat tot je doordringt hoe meer je ook gaat beseffen dat als het eerste jaar eenmaal voorbij is er nog zo’n jaar aankomt. Weer een jaar met al die momenten zonder hem/haar. Maar nu voor de tweede keer. En daarna voor de derde keer en voor de vierde keer en voor de rest van je leven. Elke keer weer die momenten zonder hem/haar.

En dan denk je aan die belofte: ‘na een jaar wordt het beter’

Hoe dan? Het lijkt juist erger te worden. ‘Wat is er mis met me, wat doe ik verkeerd?’

Nee.

Je doet het niet verkeerd. Het is namelijk een mythe dat de pijn, het verdriet, het gemis na een jaar minder wordt.

Juist in het tweede jaar begint de werkelijkheid van het verlies écht tot je door te dringen.

Dat is heel confronterend. Maar als je bedenkt dat het een onderdeel is van het aanpassen aan de wereld na verlies weet je dus dat er niks mis is met je en dat je niks verkeerd doet.

Het helpt in ieder geval om je dat te realiseren. Het is heel normaal als je het tweede (of derde) jaar zwaarder vindt dan het eerste jaar, of net zo zwaar of anders zwaar.

Leg opmerkingen als: ‘ben je er nou nog niet over heen’, ‘het is toch al een jaar geleden’, gerust naast je neer.

Wie zoiets zegt mag zich gelukkig prijzen dat ze niet weten waar ze het over hebben.

Want helaas geloven vaak ook de mensen om je heen in die mythe dat je er na een jaar wel overheen bent. De aandacht verzwakt. En je voelt je steeds meer bezwaard en terughoudend om er nog over te praten.

Dat je nog steeds verdrietig bent en dat het gemis alleen maar groter aan het worden is hou je steeds meer voor jezelf. Wederom denk je ‘ik doe vast iets niet goed?’

‘Ik moet het een plekje geven’ zeggen ze.

‘Ik moet het loslaten’ zeggen ze.

‘Hoe dan? Het lukt me niet!’

Natuurlijk moet je rouwen zelf doen. Maar je hoeft het niet alleen te doen.

Als je wel mensen om je heen hebt waar je ten alle tijden bij terecht kan dan is dat een zegen.

Heb je dat niet? Overweeg dan toch eens om steun te zoeken bij een professional, een ervaringsdeskundige.  Iemand die je begrijpt. Iemand die zelf een dierbare door zelfdoding verloren heeft. Iemand die begrip en geduld heeft met het tempo van jouw rouw proces en je kan bevestigen dat wat jij meemaakt een normale reactie is op een abnormale situatie.

Ik ben zo iemand.