De rouw voor nabestaanden van zelfdoding is anders.

Het rouwen na zelfdoding van een naaste is zeer complex. Er zijn zoveel tegenstrijdige gevoelens en gedachten. Zo is er bijvoorbeeld medelijden met hem dat het zóver is gekomen dat hij dit gedaan heeft en daarnaast ook zo boos op hem dat hij dit gedaan heeft. Ik voelde me in de steek gelaten door hem en aan de andere kant was ik bang dat een van de redenen dat hij dit gedaan had was omdat hij zich door mij in de steek gelaten voelden. Een schuldgevoel.

Het verdriet was zo groot en haast ondragelijk dat ik zelf bij tijd en wijlen echt dacht het niet meer aan te kunnen en wilde ik bij hem zijn. Aan de andere kant had de drang om te willen leven de overhand, wilde ik ook echt door en wist ik dat ik door moest met mijn leven en zelfs weer gelukkig moest leren zijn.

Tegenstrijdige gedachten daarover kwelden mij. Mocht ik hem wel achter laten in de tijd. Als ik doorging met mijn leven en weer probeerde gelukkig te zijn, betekende dat dan niet dat ik niet genoeg van hem hield. Rouw is de achterkant van liefde. Zegt de diepte van mijn rouw ook iets over de diepte van mijn liefde? Moest ik de buitenwereld juist laten zien hoe zwaar ik het had als bewijs dat ik toch echt wel heel veel van hem hield of juist niet. Kon ik maar beter zeggen dat het wel weer goed met me ging. Niet te veel tijd nemen om te rouwen opdat er niet gezegd zou worden dat ik er wel erg lang in bleef hangen of er nog zo veel mee bezig was. Gek werd ik er van!

Ik dacht hem te kennen. Hij was mijn man. We leefden in één huis. Ik kende zijn strijd. En ik was er van overtuigd dat als hij zei ‘te gelovig te zijn om zelfmoord te plegen’, hij dat ook meende. Ik had geen idee dat hij het toch overwoog.

Men noemt het soms een zelfgekozen dood. Daar ben ik het dus niet mee eens. Euthanasie zou je eventueel een zelfgekozen dood kunnen noemen. Zelfdoding is een wanhoopsdaad. Ik zou het eerder een 'zelfgedwongen' dood willen noemen. Door zichzelf gedwongen tot deze daad omdat hij  geen andere opties meer kon zien. Het leven was ondragelijk geworden en dit was kennelijk voor hem nog de enige manier om verlost te worden van zijn pijn en van zijn schaamte vanwege de verloren strijd met zijn demonen. Ik hoor het hem nog zeggen: ‘het gaat om de schaamte en de schande’. Dat was niet lang voor zijn dood. Ik had geen idee!

Het is extra pijnlijk om achteraf te moeten toegeven dat je ‘geen idee had’, terwijl je samen leefde en je dacht dat liefde alles zou kunnen overwinnen. Je gaat twijfelen aan je liefde. Zo heeft elke nabestaande van zelfdoding verwarrende emoties, tegenstrijdige gedachte. Dat wordt niet vaak begrepen door de omgeving. Uit angst er beoordeeld en veroordeeld om te worden zwijgen we maar. Lotgenoten herkennen dit wel.