Je moet het wel een plekje geven!

Veel nabestaanden krijgen het goed bedoelde advies: ‘je moet het wel een plekje geven’. Of enige tijd na het verlies: ‘heb je het al een plekje gegeven?’

Ik hoor vaak van lotgenoten dat ze het een afschuwelijke term vinden: “het een plekje geven”. Wat bedoelen ze daarmee?, vragen ze dan aan mij. 'Dat ik het maar moet wegstoppen en vergeten?'

Allereerst zeg ik: ‘vraag dat dan’. Vraag aan degenen die dat zegt: ‘Wat bedoel je daarmee?’ ‘Het een plekje geven’. Dan ontstaat er in ieder geval een gesprek.

Sowieso kan je als nabestaande best vragen wat die ander daarmee bedoelt. Dan zet je die ander ook aan het denken en ontstaat er meer begrip.

Ook een veel gehoord advies: ‘Je moet het wel loslaten’. Vraag dan eens: ‘Wat bedoel je daarmee? “Loslaten”. ‘Wat precies moet ik loslaten?’

Nog zo eentje: ‘Je moet wel door met je leven’. Al dan niet gevolgd door de opmerking: ‘hij/zij heeft het toch zelf zo gewild.’

Vraag dan ook: ‘Wat bedoel je daarmee? En hoe zou jij dat dan doen; 'door met je leven' na zo’n verlies als wat ik geleden heb?’

Als nabestaande van zelfdoding voel je je vaak eenzaam. Eenzaam door het gevoel niet begrepen te worden. Vragen of opmerkingen zoals hierboven genoemd maken dat gevoel erger.

De kans is zeer groot dát die ander het ook niet begrijpt. Door wedervragen te stellen komt er wederzijds begrip en voel je je minder eenzaam.

• Niets heeft een betekenis dan de betekenis die jij er aan geeft.

Mensen geven betekenis of waarde aan woorden op basis van hun opvoeding, ervaring, opleiding, cultuur etc.

Als twee mensen aan bepaalde woorden elk een andere betekenis of waarde geven zonder dat ze dat van elkaar weten ontstaat er miscommunicatie: onbegrip.

Ga dus op zoek naar de betekenis achter de woorden. Zeker als jij die woorden als kwetsend ervaart kan dat zijn omdat jij er een andere lading of betekenis aan geeft dan degene die het zegt.

Ik kan alleen maar uitleggen wat ik bedoel als ik zeg: ‘ik heb het verlies van mijn man, zijn zelfmoord, een plek gegeven.

Ik bedoel daarmee dat ik berusting heb gevonden in zijn daad. Voor hem was het op dat moment de beste keus.

Ik bedoel er mee dat ik niet langer treur om de toekomst die ik dacht met hem te hebben maar die nooit zal komen. Dát heb ik losgelaten.

Dat ik accepteer dat er momenten zijn, voor de rest van mijn leven, dat ik hem mis, dat ik het gemis voel, dat ik me op die momenten weer even bewust ben van de leegte die hij heeft achter gelaten.

Dat ik verder ben gegaan met een leven zonder zijn fysieke aanwezigheid.

Dat ik onze liefde blijf eren en ik onze band in stand hou door voor hem (zijn ziel) te bidden.

Dat de vriend die ik nu heb hem niet vervangt maar dat zij beide belangrijke mannen in mijn leven zijn (geweest).

Me bewust zijn van dit alles maakt dat het een plekje heeft, ik zou het liever een PLEK noemen, in mijn dagelijks leven. Niet weggestopt maar in het volle licht.

Wil je naar aanleiding van deze blog met me hierover praten?