Manu Keirse

Ik ben een grote fan van Manu Keirse. Zijn boeken kan ik echt aanraden.

Zo schrijft hij in “Helpen bij verlies en verdriet” in hoofdstuk 23 over Zelfdoding als eerste: “Zelfdoding is soms de verlossing van zichzelf. Het is geen trip naar het paradijs, het is een trip uit de hel”

“Een dierbare die sterft door zelfdoding is een van de zwaarste klappen die je kunt meemaken.” Nou vond ik het overlijden van mijn vader aan kanker, op veel te jonge leeftijd toen ik zelf nog maar 23 was, ook best wel een klap maar zoals hij uitlegt en waar ik het zeker mee eens ben is..

“..verlies door zelfdoding verschillend van alle andere sterfgevallen. Je kunt niet boos zijn op het oneerlijke van een fatale ziekte. Je wordt als het ware geconfronteerd met een rouwproces op dubbel spoor: je moet het verlies van een dierbare verwerken en terzelfder tijd het feit dat de dader die al deze turbulente emoties veroorzaakt, ook de dierbare is.”

Dat kan ik me nog zo goed herinneren. Al die verschillende emoties. Het verdriet om zo’n onherroepelijke stap: “nu komt het nooit meer goed.” Medelijden met zijn gevoelens van onmacht. Boos: “had dat nou echt niet anders gekund.” En wat nog het meest verwarrende was; ook opluchting.

Manu Keirse legt uit: “Soms kun je, door de pijn van het gemis heen, ook gevoelens van opluchting ervaren, wanneer de persoon al jaren vocht tegen een ernstige psychische ziekte of omdat je al lang leefde in een zwaar conflictueuze relatie, waar je geen uitkomst voor zag.”

Peter kampte al een aantal jaar met een alcoholverslaving. Diverse afkickpogingen mislukte en het leek wel of de teleurstelling in zichzelf, over het mislukken, de afhankelijkheid steeds erger maakte. Om afstand van de situatie thuis te nemen en hem duidelijk te maken dat het echt menens was, vond ik andere woonruimte. Ik wilde hem niet in de steek laten. Uit zelfbehoud koos ik er voor hem van een afstand te blijven ondersteunen. Achteraf denk ik dat hij zich wel in de steek gelaten voelde. Dat heb ik moeten aanvaarden. Mijn vertrek was niet de oorzaak, wel de aanleiding.

Ik was er nog lang niet aan toe hem los te laten. We hadden nog een lange weg te gaan. Zijn beslissing zette daar een dikke streep onder.  Het klopt wat hier boven staat, dat gaf ook een gevoel van opluchting. Was het juist een daad van liefde van Peter? Liet hij mij los zodat ik verder kon met mijn leven?

Al was er een, ietwat onsamenhangend, afscheid briefje ik heb me er langzamerhand bij neergelegd dat ik nooit precies zal weten wat er in zijn hoofd omging.