Inzage Politierapport

Een aantal maanden geleden hoorde ik, of eigenlijk las ik in één van de Facebook groepen voor Nabestaande van zelfdoding waar ik lid van ben, dat  het mogelijk is om inzage te krijgen in het politierapport wat altijd opgemaakt wordt en ook een schouwrapport. Het politierapport gaat over de plaats en wat ze daar aangetroffen hebben. Het schouwrapport wordt door een arts opgemaakt en gaat over de staat van het lichaam. Dat is via de behandelende huisarts op te vragen maar dat heb ik (nog) niet gedaan.

Wat een rol speelde is dat ik niet degen ben die Peter gevonden heeft. Nou was het niet zo dat ik nog vragen had of hiaten of verwachtte nog nieuwe informatie te krijgen. Ik vroeg me wel af: ’Stel dat er nog iets in staat wat ik nooit geweten heb?’

Ik heb eerst gebeld met de Politie om te vragen hoe ik zoiets aan moest pakken. Daar kreeg ik te horen dat ik, in mijn geval, naar Politie Midden Nederland, Afdeling Verstrekking moest schrijven om een Informatieverzoek in te dienen. Dit in het kader van mijn rouwproces en mijn wens het een en ander af te sluiten om door te kunnen met mijn leven.

Uiteraard heb ik ook de benodigde gegevens vermeld zoals de datum en Peter’s naam.

Ruim een maand later kreeg ik een antwoord.

....heb ik uw verzoek ontvangen. In uw verzoek geeft u aan dat u wilt kennisnemen van politiegegevens die over het overlijden van uw man zijn verwerkt.

....In uw aanvraag geeft u aan dat u de gevraagde informatie wilt ontvangen in het kader van rouwverwerking. Dit valt onder de uitvoering van de politietaak (artikel 3 Politiewet) en  mag in dat kader noodzakelijk worden genoemd (artikel 7 Wet politiegegevens).

...U kunt op het politiebureau inzage krijgen van de gegevens die de politie over het overlijden heeft verwerkt. Uw verzoek geeft u niet de mogelijkheid voor het ontvangen van een afschrift van de politiegegevens.

Ik mocht bellen voor een afspraak.

Dat was dus vanochtend.

Om 11 uur melde ik me bij de receptie en noemde de naam van de persoon met wie ik een afspraak had, mevrouw N. Ik was 5 minuten te vroeg dus het wachten duurde even. Zeker ook gevoelsmatig. Ik merkte dat ik een beetje gespannen was. Even later liep ik achter haar aan de trap op naar een spreekkamertje. Van de mogelijkheid iemand mee te nemen had ik geen gebruik gemaakt. Ik ging er van uit dat ik dit wel alleen aan kon.

Nadat ik een bekertje koffie aangeboden had gekregen werd me het een en ander uitgelegd. Ik kon kiezen om het rapport, een klein stapeltje papieren, zelf te lezen, door haar te laten voorlezen of een samenvatting van haar te krijgen. Ik koos voor zelf lezen. Aantekeningen maken mocht wel, foto’s of geluidsopname maken niet.

Ik had er van te voren over nagedacht of ik wel of niet foto’s wilden zien. In eerste instantie had ik bedacht van niet of dat ik  ter plekke alsnog zou beslissen van wel. Die beslissing werd me echter uit handen genomen want foto’s worden na 5 jaar vernietigd. Het rapport wordt 10 jaar bewaard. Ik had dus niet zo heel veel langer moeten wachten.

Ik heb rustig de tijd genomen om alles door te lezen en al die tijd zat mevrouw N. rustig en geduldig tegenover me.  Dat voelde toch wel fijn om in ieder geval iemand er bij te hebben. Natuurlijk zat ze er ook bij om er op toe te zien dat ik geen foto’s o.i.d. maakte.  Sowieso waren alle namen zwart gemaakt.

Er waren een paar dingen waarvan ik dacht: ‘Oh, ja, zo was het. Dat was ik al weer vergeten’.

Al lezende realiseerde ik me dat ik het tijdstip bijvoorbeeld niet goed in mijn herinnering had opgeslagen. Het rapport was heel respectvol, vond ik.

Wat er vooral door mijn hoofd ging was: ‘Ach, ach, ach, die arme man toch!’

Ik had weer zo’n medelijden met hem om wat er door hem heen moet zijn gegaan en hem tot deze daad gebracht heeft.

Na het lezen kon ik nog vragen stellen maar ik had er niet zo veel meer. Ik ben tevreden dat ik deze stap gezet heb.

Het  is voor mij inmiddels 8 jaar geleden en de situatie waaronder hij gevonden is was niet zodanig dat ik een erg schokkend verslag verwachtte.

Alles is natuurlijk afhankelijk van de manier waarop iemand zijn/haar leven beëindigd heeft. Als je als nabestaande de behoefte hebt om het politierapport en/of het verslag van de schouwarts in te zien zou ik in eerste instantie adviseren om dat ook te doen.

Maar als het nog vrij recent is en/of de manier waarop je dierbare overleden is vrij heftig is, zou ik zeker aanraden iemand, wellicht een mede nabestaande of een rouwondersteuner, mee te nemen. Bij hele nare omstandigheden is het verstandig om van het aanbod gebruik te maken om een samenvatting voorgelezen te krijgen. Of er (voorlopig) vanaf te zien.