Heb je het al een plekje gegeven?

Deze vraag kreeg ik na het overlijden van mijn man, Peter, af en toe gesteld. Waar komt die vraag vandaan? Wie heeft bedacht dat zoiets als het overlijden van een dierbare een plekje (vooral “plekje” terwijl het toch echt iets heel groots is) kan geven.

Ten eerste heb ik niks te geven, het neemt van zichzelf al heel veel ruimte in. Zeker in het begin nam het zoveel ruimte in beslag in mijn denken, mijn doen, mijn emoties. Kortom mijn hele doen en laten werd er door bepaald. Langzaamaan kwam er weer wat ruimte voor de wereld om me heen. Deels door de tijd en deels door er aan te werken. Ik nam tijd om te rouwen en zocht vooral naar houvast. Naar datgene wat me hielp, kracht gaf om door te gaan. Zoals: Boeken, rolmodellen, oefeningen, gesprekken met lotgenoten, familie, vrienden en beroeps hulpverleners.

Nu, ruim 6 jaar later, weet ik zeker dat er altijd; “de tijd ervoor” en “de tijd erna”zal zijn.
Dát is de plek die het overlijden van Peter heeft. Een markeer punt op mijn levenslijn. Genomen, gekregen of gegeven? Dat doet er niet zoveel toe.

Het overlijden van een dierbare zal altijd een verandering van richting geven op het levenspad. Dat is de plek, het moment dat het leven een andere wending nam.
Dat is geen keuze. Hoe ik daarna de greep op mijn leven terug nam wel.

“Hoe ga je verder als je diep van binnen in je hart begint te begrijpen dat je niet meer terug kunt. Er zijn dingen die de tijd niet kan helen. Sommige wonden zijn te diep en blijven”, zegt Frodo op het einde van The Lord of the Rings van J.R.R. Tolkien